Fuck politics. I just want to burn shit down.

Μη μου μιλάς για επαναστάτες
Είμαι κι εγώ επαναστάτρια!
Η επανάστασή μου εκδηλώνεται με κομμένα εισιτήρια
Και σακουλάκια
Και ενωμένα χαρτάκια
Και πράγματα που θα εξαφανίσω μόλις έρθουν οι γονείς μου. 

-Τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τις έχω πάντα σε πρώτη θέα, όμως. Για ξεκάρφωμα.

Sugar crash.

Γαμώτο. Η πτώση αυτή down the rabbit hole καλά κρατεί. Και οι ταμπελίτσες παραήταν ελκυστικές για ν' αψηφήσω τις προσταγές τους, μέσα στην όλη παραζάλη της απώλειας του ελέγχου. "Φάε με, πιες με." Και τι κατάφερα; Η ινσουλίνη θα χει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα πια. Και η ώρα δε λέει να περάσει.  

The way your mother warned you about, essentially.

Καμιά φορά γυρίζεις σπίτι τα χαράματα
το χνώτο σου μυρίζει καπνό και αλκοόλ και το βήμα σου παραπαίει,
με κοιτάς με γυάλινο βλέμμα και διπλώνεσαι στα δυο
"γυναίκα, φτιάξε καφέ" ψελλίζεις. 
Κι ας ξέρω πως μόνο έτσι θα επανέλθεις-
"δεν είμαι η γυναίκα σου" μουρμουρίζω και αλλάζω πλευρό.
Και σε αφήνω παραδομένο στον τρόμο σου
απελπισμένο για τον αφανισμό μου-
είναι που είμαι έτσι επαναστατική.
Είναι που δεν ανέχομαι να μου λες τι να κάνω. 
Σύντομα συνειδητοποιείς την απάτη
κι αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι μήπως σε χρησιμοποιώ. 
Λες και λες μα εγώ απλά θέλω να κοιμηθώ
σε χρησιμοποιώ ρε, όλους σας χρησιμοποιώ-
Ας μη μου ζήταγες καφέ. 

Self-portrait.

Γεννιέμαι κάθε μέρα στις εφτά και δεκατρία το πρωί- στις έντεκα και εικοσιένα είμαι πια νεκρή.
Μα εσύ μου λες να βγούμε απόψε ως αργά, να περιμένουμε την ανατολή στα βράχια. Και δεν είναι ότι δε θέλω ούτε ότι σε αποφεύγω- 

Είναι ότι ντρέπομαι να ξεψυχήσω μπροστά σου.