Lucidity.

 Κοντεύω να κλείσω δωδεκάωρο εδώ και παραπαίω. Με ρωτάς τρεις-τέσσερις φορές τι τρέχει, τι έχω και αν είμαι καλά- με βρίσκεις αμίλητη και περίεργη. Δεν έχω κάτι, ψελλίζω και δε βρίσκω καν το κουράγιο να κάνω τη φωνή μου πειστική. Αν μη τι άλλο, έκανες τις επιλογές σου- κι εγώ τις δικές μου.
 Και δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει και δε με στενοχωρεί. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προστατέψω και εμένα, καταλαβαίνεις. Και έχω ήδη αργήσει. 

And wild is the wind.

 Μπορεί η βροχή να μη μπαίνει από παντού στο σπίτι, αλλά ο αέρας είναι άλλο θέμα. Μπλέκεται σε παιχνίδι με τις κουρτίνες, ο άτιμος, δίνει στο σπίτι πνοή και παλμό και με παγιδεύει σε ατέρμονη ενατένιση των κατορθωμάτων του. Λαχταρώ την ασφάλεια του κλειστού παραθύρου, τη θαλπωρή- οι ριπές τ' ανέμου στο δέρμα μου αφήνουν μια αίσθηση καψίματος, πυρετού- μα η μουσική μ' έχει πια ολοκληρωτικά υπνωτίσει, είμαι καθηλωμένη ανεπιστρεπτί. [Will you hold me down, the way you do- I need you.]

-And can you make me lose- lose control?

Interlude #2.

Ένα) Τα τρία πράγματα, κατά σειρά αυξανόμενης σημασίας, είναι τα εξής: 1) Οι σκέψεις. 2) Τα λόγια. 3) Τα έργα.

Δύο) Κανένα από τα ανωτέρω δεν έχει την παραμικρή σημασία. 

-The strawberry statement.