Δεν είναι ότι δεν προσπάθησες να το πεις. Αντίθετα, τα χείλη σου εκτέλεσαν τις απαραίτητες κινήσεις, η γλώσσα και τα δόντια συνεργάστηκαν πρόθυμα-μα η φωνή σου ήταν αυτή που δε βγήκε, απρόβλεπτη στάση εργασίας ή ασυγχώρητη ανταρσία των φωνητικών χορδών που πεισματικά αρνήθηκαν να εκτελέσουν την παραμικρή ταλάντωση είναι ένα και το αυτό, το αποτέλεσμα όπως και να έχει είναι το ίδιο, και οι αυριανές εφημερίδες μπορούν να γράψουν ο,τι θέλουν σχετικά με τις αιτίες και τις αφορμές, ήδη οραματίζεται τους τίτλους με τις πομπώδεις γραμματοσειρές να διακηρύσσουν Θεότητα Βουβαίνεται, Απρόσμενη Σιγή, Πάνε Στράφι Τόσες Θυσίες, Μετανοείτε Για Να Σωθούμε, Αν Η Σιωπή Ήταν Χρυσός Θα Είχαμε Πλουτίσει, ο τελευταίος από τολμηρό δημοσιογράφο που τόλμησε να αψηφήσει τον πασίγνωστο κανόνα που θέλει τον τίτλο να μην υπερβαίνει ποτέ τις πέντε λέξεις. Κανένας τίτλος όμως δε θα κατορθώσει να αποδώσει την αίσθηση που σου άφησε αυτή η βουβαμάρα σου, δεν είναι κακό, μάλλον αναμενόμενο, αναπόφευκτο, ακόμη. Ανείπωτη θα παραμείνει η αρχική σιγουριά και η μετέπειτα αμφιβολία, το μούδιασμα, όταν στάθηκες ανίκανη να μιλήσεις. Και υποχώρησες, στάθηκες παράμερα και άφησες άλλους να χαράξουν το μονοπάτι, να υπαγορεύσουν τις κινήσεις σου βουβή και ανήμπορη...
...σαν μια μαριονέτα.
