Christina's world.

Andrew Wyeth- Christina's world.

 Και σαν να μην αρκεί που το να ακούς σε δύο ονόματα είναι πανθομολογουμένως μια μικρή καταστροφή από μόνο του, τα δύο ονόματα αυτά ορίζουν τα όρια δύο κόσμων που βαδίζουν παράλληλα, συναντιούνται ενίοτε, ανταλλάσσουν έναν τυπικό χαιρετισμό και συνεχίζουν την πορεία τους, δίχως κανένας τους να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τραγωδίας- μόνο ως κωμωδία μπορούν να τη θεωρήσουν, άλλωστε. Είναι ευτύχημα που μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα εσύ παραμένεις μια ενιαία προσωπικότητα- μόλις σε τριάντα επτά κομμάτια μοιρασμένη- με ίδια οράματα, προσδοκίες και όνειρα να αντιστοιχούν και στις δύο εμφανίσεις σου... Όνειρα; Θα είναι ίδια δηλαδή, δεν μπορεί- καλά καλά ούτε κι εσύ δεν τα γνωρίζεις. Πιο πολύ αισθάνεσαι την οσμή και τη γεύση τους, την υφή τους ένα σαββατιάτικο πρωινό που παρά το καθυστερημένο ξύπνημα χαρακτηρίζεται χαριστικά έτσι, παρά τα κατανοείς- δεν παύεις όμως να τα αντιλαμβάνεσαι, έστω με τις αισθήσεις, έστω ψηλαφιστά, κάτι είναι και αυτό, σε έναν κόσμο που λένε ότι τα όνειρα πια έχουν πεθάνει. Σε αυτό το τελευταίο μάλιστα μπορείς με περίσσια σιγουριά και σθένος να αντιταχθείς, να πεις πως όχι, λάθος κάνετε, τα όνειρα ζουν και βασιλεύουν, τα δικά μου μυρίζουν θάλασσα και σκονισμένα βιβλία, ηχούν σαν αγέρι κι έχουν αίσθηση βροχής- μα κόβουν, κόβουν σα χαρτί. Αλλά δε μιλάς, ίσως επειδή δε θες να τραυματίσεις τη σιωπή, ίσως επειδή θες να το ανακαλύψουν μόνοι τους, ίσως γιατί έχεις βαρεθεί πια να αρθρώνεις λέξεις, ίσως γιατί έχεις εξαντληθεί προσπαθώντας να εξηγήσεις σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν.