-The sound of her wings, The Sandman.
Η ασταθής στηθάγχη, λένε, είναι η πιο επικίνδυνη- και η πιο επώδυνη, ας με αφήσουν να συμπληρώσω, καθώς αφήνεσαι πρόθυμα να πιστέψεις στην κάθε παύση πως πάει, αυτό ήταν, πέρασε, και σαν σε κυριεύσει ξανά πονάς διπλά, αμ στηθάγχη αμ λαθεμένη εκτίμηση- ποτέ σου δεν τα πήγαινες καλά με τις τελευταίες, σου κατατρώνε το ηθικό. Ως μόνη διέξοδος στον ορίζοντα προβάλλει η εξαντλητική ενασχόληση με διάφορα, δεν μας ενδιαφέρει τι, χρόνο για την περισυλλογή και τη στηθάγχη να μην αφήνουνε μοναχά- και η λησμονιά. Μα πρωτίστως πρέπει, ναι, πρέπει να δεχτείς πια το αναπόφευκτο, να το πάρεις απόφαση, να το κατατάξεις ως επιθυμητό στις σήραγγες του νου σου και να μην το απωθείς σε μια πρωτοφανή αντίθεση λεγόμενων και πεπραγμένων. Ναι, θέλω τη λησμονιά, την αποζητώ, δεν αδράχνω κάθε ευκαιρία για να εγείρω αυτά που με αργοσκοτώνουν.
Ξέρω γιατί το κάνεις, αλήθεια, είναι πλήρως κατανοητό- αναμενόμενο, ακόμα. Είναι που η αίσθηση της νάρκης σε απωθεί, σε πνίγει, σου κόβει την πρόσβαση στο οξυγόνο- σε τρομοκρατεί και αποζητάς το ξύπνημα με όλες τις οδύνες του. Μα θα αναθεωρήσεις. Ή θα ζήσεις στα τέσσερα.
