Mutiny.

 Τις νύχτες με ρωτάς τι με ωθεί σε τούτη την πανικόβλητη, επαναλαμβανόμενη -σχεδόν καθημερινή- Φυγή. Τι κουρδίζει το ξυπνητήρι της απελπισμένης εξέγερσης και με κάνει να αναφωνήσω στα άρματα, στα άρματα. Μα γελάς όταν σου απαντώ. Πως είναι που θέλεις, ποθείς και επιθυμείς διακαώς να με στριμώξεις σε ένα καλούπι που όλο πλάθεις και τελειοποιείς. Ένα καλούπι που θα καθιστά τα πάντα πάνω μου προκαθορισμένα, αναμενόμενα- ασφαλή και βαρετά. Ξέρεις, ασφυκτιώ στην ανία της ασφάλειας. Μα εσύ εμμένεις στο να μην αρκείσαι στη γωνία που εθελούσια σου παραχώρησα στη ζωή και στο μυαλό μου και να απαιτείς να πρωταγωνιστείς σε αυτά, να κυριαρχείς σε όλο μου το είναι. Και να κυνηγάς το για πάντα- το αφελές, υποκριτικό και εν τέλει ασφυκτικό για πάντα. Μάταια. 

Περί (εθελούσιας και εσκεμμένης) τυφλότητος.

 Και από τότε που γνώρισα πώς είναι η ζωή εν μέσω αδιάκοπων ταλαντώσεων, απουσία ισορροπίας και στέρεου εδάφους να συγκρατήσει τυχόν πτώση στα έγκατα της γης, αποφεύγω την ερωτική ποίηση και το αλκοόλ- τον καταλύτη. Και κάθε μέρα ενισχύω τους τοίχους και επενδύω σε αντικραδασμικές σόλες. Με πάγιο στόχο τη λησμονιά, τη λήθη- ωσάν νέος λωτοφάγος. Την ίαση. Διότι περί αρρώστιας θα πρόκειται, όλοι έτσι το αντιμετωπίζουν. Μα όλο και κάποιος θα βρεθεί να πλάσει λογύδρια περί λογικής πλάνης και argumentum ad populum- είναι, βλέπεις, δηκτικότατη και περίλαμπρη ονομασία και τους αρέσει να τη γυροφέρνουν στο στόμα τους συνοδευόμενη από το απαραίτητο βαθιά σκεπτόμενο ύφος- και 'γω τα ίδια κάνω, άλλωστε. 
 Αποφεύγω και το πολύ σκοτάδι γιατί τότε χτυπά δειλά την πόρτα η περισυλλογή- κι ύστερα αποθρασύνεται και δε λέει να με αφήσει σε ησυχία. Και καταλήγω να γράφω χωρίς να βλέπω, μισομουτζουρωμένες λέξεις που αφού χαράξει μετά δυσκολίας διακρίνονται. Κλείνω τα μάτια, λοιπόν, είναι επίπονη η διατήρησή τους σε ορθάνοιχτη θέση και αναποτελεσματική- προς το παρόν. Όχι. Μην πας να τα ανοίξεις. Όχι πριν βγούμε από αυτή τη θανατερά ηλιόλουστη κοιλάδα. 

.20

Μια παράξενη αναταραχή, μια απροσδιόριστη ανησυχία- στα όρια της νοσταλγίας. Κατακλυσμός σκέψεων, απουσία φωτός- η γραφή μου αποσπασματική. Και το φεγγάρι να αρνείται πεισματικά να ανατείλει κόκκινο. Έστω. Αφού οι μακροσκελείς προτάσεις και ο συγκροτημένος λόγος τόσο κατάφωρα με απαρνούνται, θα επενδύσω στην ασυναρτησία. Εμμένοντας στον πόλεμο. Με το παράλογο. 


And then, one day you find ten years have got behind you. No one told you when to run- you missed the starting gun.

Christina's world.

Andrew Wyeth- Christina's world.

 Και σαν να μην αρκεί που το να ακούς σε δύο ονόματα είναι πανθομολογουμένως μια μικρή καταστροφή από μόνο του, τα δύο ονόματα αυτά ορίζουν τα όρια δύο κόσμων που βαδίζουν παράλληλα, συναντιούνται ενίοτε, ανταλλάσσουν έναν τυπικό χαιρετισμό και συνεχίζουν την πορεία τους, δίχως κανένας τους να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τραγωδίας- μόνο ως κωμωδία μπορούν να τη θεωρήσουν, άλλωστε. Είναι ευτύχημα που μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα εσύ παραμένεις μια ενιαία προσωπικότητα- μόλις σε τριάντα επτά κομμάτια μοιρασμένη- με ίδια οράματα, προσδοκίες και όνειρα να αντιστοιχούν και στις δύο εμφανίσεις σου... Όνειρα; Θα είναι ίδια δηλαδή, δεν μπορεί- καλά καλά ούτε κι εσύ δεν τα γνωρίζεις. Πιο πολύ αισθάνεσαι την οσμή και τη γεύση τους, την υφή τους ένα σαββατιάτικο πρωινό που παρά το καθυστερημένο ξύπνημα χαρακτηρίζεται χαριστικά έτσι, παρά τα κατανοείς- δεν παύεις όμως να τα αντιλαμβάνεσαι, έστω με τις αισθήσεις, έστω ψηλαφιστά, κάτι είναι και αυτό, σε έναν κόσμο που λένε ότι τα όνειρα πια έχουν πεθάνει. Σε αυτό το τελευταίο μάλιστα μπορείς με περίσσια σιγουριά και σθένος να αντιταχθείς, να πεις πως όχι, λάθος κάνετε, τα όνειρα ζουν και βασιλεύουν, τα δικά μου μυρίζουν θάλασσα και σκονισμένα βιβλία, ηχούν σαν αγέρι κι έχουν αίσθηση βροχής- μα κόβουν, κόβουν σα χαρτί. Αλλά δε μιλάς, ίσως επειδή δε θες να τραυματίσεις τη σιωπή, ίσως επειδή θες να το ανακαλύψουν μόνοι τους, ίσως γιατί έχεις βαρεθεί πια να αρθρώνεις λέξεις, ίσως γιατί έχεις εξαντληθεί προσπαθώντας να εξηγήσεις σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν. 

Cat vs Internet

cat vs internet

Va voir ailleurs si j'y suis!

Garry Winogrand, The Animals.

 Ναι, σε σένα απευθύνομαι. Ή μάλλον θα ήταν ορθότερο να σας προσφωνήσω στον πληθυντικό, είστε πολλοί και ολοένα και πληθαίνετε, άλλωστε. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε σας είπε ο θεός σας, και σπεύσατε να το τηρήσετε- κάπως έπρεπε κι εσείς να γιγαντώσετε την επίδρασή σας στον πλανήτη, να δώσετε το στίγμα σας. 

 Απευθύνομαι σε σένα που παίρνεις τηλέφωνο με ένα πατροναριστικό υφάκι ξέρω-ήδη-τι-θα-πεις-πριν-το-πεις και απειλείς με μηνύσεις. Διότι προφανώς έχεις μαντικές ικανότητες- ή έχεις παρακολουθήσει μαθήματα τηλεφωνικής τηλεπάθειας δι'αλληλογραφίας. Σε σένα που θεωρείς ότι κάθομαι τρία τέταρτα και ψάχνω τι στον Άδη έχεις κάνει στον υπολογιστή σου και δε λειτουργεί το ίντερνετ για την πλάκα μου, ενώ θα μπορούσα απλούστατα να κροταλίσω τα δάχτυλά μου και να λυθούν όλα εντός δευτερολέπτων. Ή δεκάτων του δευτερολέπτου, ακόμα καλύτερα. Σε σένα που προτού προλάβω ν'αρθρώσω λέξη αρχινάς να φωνασκείς για τις συμφορές που σε βρήκαν από τότε που αγόρασες αυτό-το-πράγμα-του-διαβόλου λες και στο πούλησα εγώ με το πιστόλι στον κρόταφο, ξέρωγω. 

 Σε σένα που κρίνεις σκόπιμο να κάνεις όπισθεν (ενώ είσαι-παράνομα μάλιστα-παρκαρισμένος) και να με χτυπάς με το θλιβερό σου αυτοκινητάκι. Σε σένα που όχι μόνο έχεις το θράσος να περνάς με κόκκινο, αλλά κορνάρεις στον πεζό που -τι παράλογο!- θέλει να περάσει κι αυτός απέναντι κάποια στιγμή μέσα στον προσεχή αιώνα- και δεν περιμένει να περάσεις πρώτα παράνομα εσύ. 

 Σε σένα που οδηγείς το τοπικό τρόλεϊ και-όπως και αρκετοί συνάδελφοί σου- αναχωρείς από την αφετηρία ακολουθώντας την προτροπή του γνωστού άσματος Άμα θες να φύγεις φύγε, άμα θες να κάτσεις κάτσε χωρίς κανένα απολύτως προγραμματισμό. Και τριανταένα είναι το δρομολόγιό σου; Ε, εσύ θα φύγεις και εικοσιεπτά, επειδή μπορείς. Κι ας έρθει ο άλλος στη στάση την ώρα που αναχωρείς επίσημα-ας πρόσεχε. 

 Αλλά κυρίως σε σένα. Σε σένα που σου αρέσει τόσο πια πολύ να συμπεριφέρεσαι σα θύμα και ριγμένη που το έχεις αναγάγει σε επιστήμη. Που η μόνη σου έννοια είναι να κουραστεί περισσότερο από εσένα αυτή... 

...Va voir ailleurs si j'y suis!