Είναι μάταιο, ανούσιο, άχρηστο και κάπως αστείο το να πας να συγκαλύψεις τη σπίθα, να στρέφεις το χέρι προς τις αστραπές που φωτίζουνε τον κόσμο (μόνο αυτές πια, ακούς Λώρα;) για να μη φανούν αυτές που αλυχτάνε μέσα σου, μην προδοθείς. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι; Ούτε που προσπαθείς να πιάσεις τον κουβά με το νερό, το δέχομαι, αυτός είναι βαρυφορτωμένος και θα κουραστούν τα μάλλον αποστεωμένα χέρια σου- μα τη μάνικα που είναι αφημένη δίπλα σου δεν τη βλέπεις, θες να μου πεις; Όχι, μια χαρά την αντιλαμβάνεσαι, οι οφθαλμοί σου φαίνεται να πάσχουν μόνο από κάτι άξαφνες αλλαγές ξηρότητας και υγρασίας- να τα μας, τι το 'θελα να το αναφέρω, ξανάρχισες να κλαις. Όχι, μη. Απλά δε θες να την καλέσεις να σε συνδράμει- ω, βρεθήκαμε κιόλα στη χώρα του Οζ (ή μήπως των θαυμάτων; Κάποιοι το λένε παράδεισο, πάντως. Κάποιοι αφελείς.), η μάνικα ζώστηκε τα μήλα της και σε προκαλεί, αστράφτουνε τούτα, ω πώς αστράφτουνε. Μα η φωτιά μέσα σου συνεχίζει να λυσσομανά κι εσύ ουδεμία προσπάθεια καταβάλλεις για να τη δαμάσεις, στέκεσαι ράθυμα στην άκρη του κόσμου (στρογγυλός είναι, είπαμε; Όχι στη χώρα του Οζ.) και αγναντεύεις. Δε ζητάς νερό να την περιορίσεις, μια παράξενη απροθυμία υπερισχύει του φόβου σου γι' αυτή- μήτε λάδι να τη φουντώσεις ζητάς. Σου καίει τα σωθικά τούτη η φωτιά, έγκαυμα, τραύμα, σήψη, δεν το βλέπεις; Ω, μα όλα εγώ θα πρέπει να στα λέω πια. Κάνε κάτι! Περιόρισε έστω το οξυγόνο, τον καταλύτη, σταμάτα ν' αναπνέεις- ν' απαλλαγούμε τουλάχιστον από του λόγου σου.
