Σταμάτα να μου λες για ζωοδότες και μαλακίες, ο ήλιος καίει σου λέω. Ναι, το χειμώνα τον κοιτάς μόνο με βλέμματα λατρείας- έχω κι εγώ υποπέσει σε τούτο το σφάλμα, αναμεταξύ χαδιών στο δέρμα και στιγμιαίας φυγής από την παγωνιά. Μα το πραγματικό του πρόσωπο το δείχνει μοναχά το θέρος, σαν κρατά ολοκληρωτικά πια τα ηνία. Τότε είναι που αν βαδίσεις στην επικράτειά του (one does not simply walk into Mordor, my dear, τι στα λέω και στα ξαναλέω;) θα σε βάλει στο στόχαστρο- θα σε κουράσει, θα σε κάψει, θα σε τσουρουφλήσει, θα σε εξαντλήσει. Για ώρες, μέρες, μήνες, μια εποχή ολάκερη θα κείτεσαι στον εναγκαλισμό του, ολότελα πια ηττημένος, σχεδόν στεγνός από χυμούς, ξοδεμένος, με το δέρμα σταφιδιασμένο, κενός από ελπίδες- και εν μέσω μιας κόκκινης σκοτοδίνης θα τον παρακαλέσεις με χείλη ξερά και ματωμένα να σε λυπηθεί. Μα ο ηλιάτορας μοναχά θα σε εμπαίζει για την κατάφωρη αδυναμία σου να δείξεις την παραμικρή αντίσταση στις βουλές και τα βίτσια του.
Γι' αυτό σου λέω. Το καλοκαίρι να περπατάς τις νύχτες. Αυτές με φεγγάρι. Όχι τις άλλες, στη σκοτεινιά κρύβονται κίνδυνοι και πόθοι ανεκπλήρωτοι. Σαν έχει φεγγάρι να βγαίνεις μόνο.
