Κάτι τέτοιες μέρες είναι που με αδράχνουν απ'τα μαλλιά, με ταρακουνούν, με μασάνε αργά στα συρματένια τους δόντια και με φτύνουν στο λαγούμι του κούνελου, αιμόφυρτη. Μα θα μ' έχουν πρώτα κοπανήσει ανελέητα στο μπετό, έτσι που η πτώση να φαντάζει ασήμαντη, η βαρύτητα αμελητέα και η αιωνιότητα πεπερασμένη. Έτσι που να μην προσπαθώ να τους αντιταχθώ.
Και τώρα ας τραπώ σε φυγή. Ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου