Έχεις το ύφος αυτού που χόρευε τελετουργικούς χορούς όλο το βράδυ- ακατάπαυστα, όλη σου η νύχτα αφιερωμένη σε μια ατέρμονη λατρεία της φωτιάς. Και τα φρύδια σου καψαλισμένα. Έχεις αφήσει για τους άλλους το βλέμμα γεμάτο δέος στη θέα της, τη σιωπηλή λατρεία εξ' αποστάσεως, εσύ την αγκαλιάζεις με θέρμη και γελάς κατάμουτρα στο αναπόφευκτο με μια ευκολία που με αφήνει έντρομη και γοητευμένη- κάθε φορά. Πώς αψηφάς έτσι τον πόνο, το φόβο, τον επικείμενο θάνατο, πώς. Και μένω να σε εκλιπαρώ, εν μέσω τυφώνα, με τη φωνή μου να βγαίνει τρεμάμενη και σιγανή.
Το ξέρω πως η περιέργεια σε κατατρώει, μα- σε παρακαλώ. Μην αγγίξεις το αδράχτι, μην τρυπηθείς από δαύτο. Δεν αντέχω εκατό χρόνια μοναξιά, εκατό χρόνια δίχως να σε βλέπω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου