Κι όπως σέρνομαι και φλέγομαι ολάκερη, καταπίεση αιώνων στο βλέμμα, απελπισμένα ουρλιαχτά στ' αυτιά, τα χέρια αποστεωμένα και μονίμως σταυρωμένα, το κεφάλι κατεβασμένο σε ατέρμονη ενατένιση του μέσα μου, μέλη και χείλη τρεμάμενα, να συσπώνται χωρίς να παράγουν τον παραμικρό ήχο, σχηματίζοντας ακατάπαυστα τις ίδιες συλλαβές-
Παλεύουν και παλεύω και παλεύουμε να δραπετεύσουμε από τη φυλακή που ορίζει το δέρμα μου, να θρυμματίσουμε οστά και ζωτικά όργανα, να πεταχτεί ρυάκι το αίμα και να βάψει κάθε λευκό και άσπιλο τοίχο, ο αδυσώπητα βδελυρός ήχος της σάρκας που χωρίζεται να καλύψει κάθε ευγενική υποκρισία, η οσμή του αίματος να σκεπάσει κάθε συγκαλυμμένη σήψη.
Μη σκοτίζεστε- πλησιάζει η άνοιξη και η βλάστηση θα θάψει το κουφάρι μου που (θα) σαπίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου