I don't have you with me but I keep a good attitude/ do you miss me, miss misery like you say you do?

 Μια θάλασσα και κάμποσα βουνά μακριά από 'δω έχω ένα σκύλο, μια γάτα και έναν κήπο. Περίπου τρεις χιλιάδες οχτακόσιες αναπνοές μακριά από 'δω φοράω ρούχα που μου 'ναι πολλά νούμερα μεγάλα και παίζω. Κάπου δεκαέξι χιλιάδες οχτακόσιους χτύπους της καρδιάς μου μακριά από 'δω είναι το μέρος που μπορώ να περνάω όλη μου την ώρα όπως θέλω- και το μέρος από το οποίο ολοένα αποξενώνομαι.
 Κι ενώ έχω ένα σκύλο, μια γάτα, έναν κήπο και όλο το χρόνο στον κόσμο να τα σκέφτομαι, περνάω τις μέρες μου χωρίς την ξεγνοιασιά αυτής της γνώσης μέσα μου. 

The moon is down.

Θέλω να κουλουριαστώ στο κρεβάτι- μια μπάλα από δέρμα και μαλλιά
να υψώσω τα σκεπάσματα ως τα αυτιά- κάνει κρύο και τρέμω ολάκερη
να μισοαγκαλιάσω το μαξιλάρι- παρήγορη παρέα και τούτο το χειμώνα
να κλείσω τα μάτια- χωρίς η περίσσια υγρασία να δραπετεύσει στα μάγουλα
και να μην ξαναβγώ από τούτη τη φωλιά- ποτέ, ποτέ, ποτέ. 

[Και για πρώτη φορά εδώ και μήνες, δε θέλω να κάνω χώρο και για εσένα κάπου εκεί δίπλα μου.]

Delirium.

                                                                                      -The Sandman. 

Το δωμάτιο γύρω μου γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει- οι τοίχοι σε μια ατέρμονη κίνηση. Άτιμη Σύλβια Πλαθ. Αποζητώ μια παύση για να συνειδητοποιήσω ότι-

- I want out.   

Vertigo.

                                                    -The Blue Bird.

Κι ενώ πλέω σε αχαρτογράφητα βάθη κι ανομολόγητους συμβιβασμούς, εσύ μπορείς να με κοιτάς με δέος και απορία συνάμα. Μα εγώ θα χάνομαι στην αντανάκλασή μας στον καθρέφτη μοναχά, αρνούμενη να εμβαθύνω στην ουσία μας στο ελάχιστο. Έτσι, επιδερμικά, θέλω να μας προσεγγίζω- και να τροφοδοτώ το είναι μου από όσα δεν είμαστε και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ. 

Where I end and you begin.

 Κι όσο θολώνουν οι διαχωριστικές γραμμές των ξεχωριστών μας υπάρξεων, μπλεγμένα μέλη και μπλεγμένα εγώ, δυσκολεύομαι να μην υποκύψω στην ψευδαίσθηση πως μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα που αναπόφευκτα απλώνεται ανάμεσα στις σκέψεις μας- μα οι ιδεολογίες ακλόνητες και πάντα αντιμαχόμενες. 
 Κι όλο ξεχνάω ότι δεν είμαστε σαπουνόφουσκες. 

I blame the sea.

Γιατί είναι αμετανόητα μπλε.