Ανάμνηση

Ακόμη αναρωτιέται γιατι

χρειάστηκε τόσο καιρό

ν'αδράξει το μολύβι,

τις πενιχρές τούτες σειρές να αραδιάσει.

Η θύμηση όμως μένει,

χωρίς ολάκερο τον πόνο να έχει απωλέσει-

ακόμη.

Υγρά μαλλιά, ντυμένη πράσινα

αρχές του Σεπτέμβρη˙

ζέστη, κάψα στους τσιμεντένιους δρόμους

της καταραμένης τούτης πόλης

θάμπωμα, αποπνικτικό τοπίο,

νέφος πλανιέται πάνω από τις γειτονιές

της λατρεμένης τούτης πόλης˙

φωνές ακούγονται από το δρόμο.

Ο χτύπος του τηλεφώνου δυνατός ως πάντα˙

πιο ταιριαστό να ήταν μουντός και πένθιμος

μα κάτι τέτοια δεν είναι δυνατά

στον υλικό ετούτο κόσμο.

Τα λόγια, η οικεία γυναικεία φωνή

ηχεί πεντακάθαρα στο αυτί της

και πάλι- πιο ταιριαστό να ήτανε σπασμένη

αλλά εδώ είναι η πραγματικότητα-

το έχουμε ήδη διαπιστώσει.

Κάτι έχει- δεν ξέρω, ίσως και να πέθανε.

Κάθεται στο κρεβάτι και κλαίει.

Κάποιοι θα αναλώνονταν σε ποιητικές παρομοιώσεις

βρύσες τα καστανά της μάτια,

χείμαρροι οργισμένοι- μα τι θλίψη!

Μα εκείνη απλά κλαίει.

Και οι ήχοι-η οικεία φωνή που την καλεί,

η αναταραχή του δρόμου,

ηχούν˙ τίποτα δε φαίνεται εξωπραγματικό-

κάτι τέτοιο θα ελάττωνε την τρομακτική αληθοφάνεια,

ίσως να την παρηγορούσε.

Κι εκείνη ακόμα κλαίει, καταμεσήμερο μίας πολύβουης Τετάρτης...