Περί σκιών...

                                   -Henri Cartier-Bresson.

 
 Έχεις ποτέ παρατηρήσει ότι τις μεγαλύτερες τρέλες σου, τις πιο απερίσκεπτες πράξεις, τις κάνεις αργά το μεσημέρι; Όχι τη νύχτα, όπως πολλοί θα ισχυρίζονταν, όχι, τότε είναι η ώρα της περισυλλογής και της αδυναμίας, αλλά το όψιμο μεσημέρι, όταν ο ήλιος ακόμη είναι ακμαιότατος και σε ζεσταίνει. Ίσως φταίει αυτή ακριβώς η καθησυχαστική ζέστη, ίσως το παράξενο τύφλωμα του ήλιου που σε κάνει να μη σκέφτεσαι καθαρά, πάντως ακόμη και στην τρίτη-και μάλλον πιθανότερη- εκδοχή-τι πας κι εσύ να εξηγήσεις τα παράλογα- για μια ακόμη φορά ρίχνεις τις ευθύνες στον ήλιο, που γιγαντώνει τη σκιά σου και την κάνει να φαντάζει ψηλή και αγέρωχη καθώς περπατάς στο δρόμο-τόσο, που φρονείς πως κανείς και τίποτε δεν μπορεί πια να σε αγγίξει. Αρκεί μια ματιά στη σκιά σου που προπορεύεται περήφανα για να νιώσεις μια ανεξήγητη σιγουριά για τον εαυτό σου, και μια τρέλα, μια αμυαλιά απαράμιλλη. Τότε είναι λοιπόν που αδιαφορώντας για τις συνέπειες βαδίζεις ανεξέλεγκτα, αυτόματα, σχεδόν μηχανικά-ενίοτε, και προς την καταστροφή. Αυτή είναι η ώρα που, αν βγεις στο δρόμο, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις θα βρεθείς σε μέρη που κανένα σκοπό δεν είχες να προσπελάσεις, καθώς ακολουθείς την γιγαντωμένη σκιά-οδηγό σου. Είναι μέρη από τα οποία η ατολμία σου σε έχει απομακρύνει. Μα αυτό δε σε πειράζει, είναι ασφαλές και άρα λογικό -μα πότε άρχισες να προτάσσεις τη λογική και να υπακούς σε αυτή και μόνο;- πιο πολύ σε πειράζει η άξαφνη αμυαλιά που σε κάνει να αφήνεις τη φυσαλίδα ασφαλείας που έχεις κατασκευάσει για τον εαυτό σου- είναι ισχυρότατος ο φόβος μην πέσεις και δεν έχεις κανέναν δίπλα να σε σηκώσει, βλέπεις. Μα η σκιά σου είναι αμετάπειστη αυτή την ώρα- Τι κι αν πέσεις, θα σηκωθείς, στηρίγματα παντού υπάρχουν στο δρόμο να πιαστείς, αν δεν πέσεις πώς θα μάθεις να βαδίζεις;