Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Υπάρχουν νύχτες που οι λύκοι είναι σιωπηλοί και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει...


 Δεν είναι ότι δεν προσπάθησες να το πεις. Αντίθετα, τα χείλη σου εκτέλεσαν τις απαραίτητες κινήσεις, η γλώσσα και τα δόντια συνεργάστηκαν πρόθυμα-μα η φωνή σου ήταν αυτή που δε βγήκε, απρόβλεπτη στάση εργασίας ή ασυγχώρητη ανταρσία των φωνητικών χορδών που πεισματικά αρνήθηκαν να εκτελέσουν την παραμικρή ταλάντωση είναι ένα και το αυτό, το αποτέλεσμα όπως και να έχει είναι το ίδιο, και οι αυριανές εφημερίδες μπορούν να γράψουν ο,τι θέλουν σχετικά με τις αιτίες και τις αφορμές, ήδη οραματίζεται τους τίτλους με τις πομπώδεις γραμματοσειρές να διακηρύσσουν Θεότητα Βουβαίνεται, Απρόσμενη Σιγή, Πάνε Στράφι Τόσες Θυσίες, Μετανοείτε Για Να Σωθούμε, Αν Η Σιωπή Ήταν Χρυσός Θα Είχαμε Πλουτίσει, ο τελευταίος από τολμηρό δημοσιογράφο που τόλμησε να αψηφήσει τον πασίγνωστο κανόνα που θέλει τον τίτλο να μην υπερβαίνει ποτέ τις πέντε λέξεις. Κανένας τίτλος όμως δε θα κατορθώσει να αποδώσει την αίσθηση που σου άφησε αυτή η βουβαμάρα σου, δεν είναι κακό, μάλλον αναμενόμενο, αναπόφευκτο, ακόμη. Ανείπωτη θα παραμείνει η αρχική σιγουριά και η μετέπειτα αμφιβολία, το μούδιασμα, όταν στάθηκες ανίκανη να μιλήσεις. Και υποχώρησες, στάθηκες παράμερα και άφησες άλλους να χαράξουν το μονοπάτι, να υπαγορεύσουν τις κινήσεις σου βουβή και ανήμπορη...

...σαν μια μαριονέτα. 

3 σχόλια:

  1. Νομίζω πως η ετικέτα "Ασυναρτησίες" δεν έχει καμία σχέση με όσα διάβασα. Anyway, μερικές φορές η σιωπή είναι απαραίτητη, ακόμα κι όταν κάποιος άλλος/κάτι άλλο μας υποχρεώνει να τη χρησιμοποιήσουμε. Υπάρχουν πράγματα/λέξεις τα οποία είναι καλύτερο να μένουν στο σκοτάδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μερικές φορές μετανιώνουμε τις σιωπές όσο και τα λόγια που μπορεί να πούμε... Δες μέσα σου. Τί πραγματικά έπρεπε να κάνεις...; Μήπως η φωνή σου ήξερε κάτι παραπάνω που δεν ήθελε να βγει...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς αμφότερους τους υπέροχους σχολιαστές μου(κατάφωρο καλόπιασμα):
    Ίσως η ετικέτα "μαύρη μαυρίλα" να ταίριαζε περισσότερο. Αλλά και πάλι, καθώς έγραφα είχα την αίσθηση του ασυνάρτητου παραληρήματος. Ίσως τελικά η σιωπή να ήταν προτιμότερη-σίγουρα με γλύτωσε από κάποιους τσακωμούς. Αλλά, από την άλλη, είχε και αυτή τις συνέπειές της. Το να αισθάνεσαι, έστω και για λίγο, μαριονέτα είναι φοβερό πλήγμα για τον εγωισμό σου (τον οποίο οι τριάντα επτά εαυτοί μου διαθέτουν και με το παραπάνω). Ακόμη κι αν τελικά δε σε βλάπτει αυτό.

    (Εστέλλα, η φωνή μου θα τιμωρηθεί παραδειγματικά γι'αυτή την ανταρσία της. Σιγά μην ξέρει αυτή καλύτερα από Εμένα. =P)

    Σας ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή