How can you say I go about things the wrong way.

Δεν είμαι μακάβρια, σταμάτα πια να μου το προσάπτεις με κάθε ευκαιρία- δεν έχω εμμονή με το θάνατο, με την ξεσκισμένη σάρκα,την μεταλλική οσμή του αίματος, τα απογυμνωμένα οστά, τα σκουλήκια και την αποσύνθεση, όχι, μάλλον στην πλευρά που αγαπά οδυνηρά το ο,τι ζει ανήκω. 

Και όμως, ποτέ δε σταματώ να ελπίζω
Πως μια μέρα, 
Ίσως 
Καταστραφούμε. 

Burial at sea.

                                                  Mono- Hymn to the immortal wind. 

Πάντα καταλήγω να ταξιδεύω με βροχή, μου λες. 
Δεν το επιδιώκω, αλήθεια.
Κοιτάω έξω απ' το παράθυρο και- 
μου 'ρχεται να κλάψω από το πόσο όμορφα είναι όλα. 

Make it stop.

Δεν έχω κάτι να πω. 

Μόνο αυτό: 

Σταμάτα την πορεία του ήλιου. 

Πάρτον απ' τα μάτια μου- 

Με τυφλώνει και δακρύζω. 

Ναι, αυτό φταίει. 

Waiting for time to run out.

Πονάω, γαμώτο, γιατί κανένας σας δε νιώθει;

We gladly feast on those who would subdue us.

 Μην πας να με περιχαρακώσεις στη νόρμα σου και να με περιεργάζεσαι κατά πώς θες, γαμώτο σου, σκιάζομαι- δε στο 'χω πει πως έχω κλειστοφοβία; Κι είναι ωραία να βαυκαλίζομαι πως είμαι ιδιαίτερη και ξεχωριστή και μοναδική- πέρα από κάθε πρόβλεψή σου, ξεπερνώντας κάθε φαντασία σου. Όλα να συνηγορούν υπέρ της υποψίας πως εν τέλει ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μου. Ο κόσμος μου. Γιατί όλο κλωθογυρίζω τους ίδιους στοχασμούς, είπαμε;
 Όμως εγώ θέλω να υπερπηδήσω τις τυπικότητες, να φτύσω κατάμουτρα το αναμενόμενο- θέλω να καώ και να σε δω να καίγεσαι κι εσύ. Στη φλόγα που άναψα εγώ, ει δυνατόν. Να φωνάζω και να ουρλιάζεις και να σπαράζουμε μα να μην υποχωρούμε. Ποτέ. Μέχρι η οδύνη να μας γίνει δεύτερη φύση. 

 Καθυστερημένο New Year's resolution, λοιπόν: ν' ανάψω μια μεγάλη φωτιά κι εκεί να κάψω όλους μας. Ναι, τους πάντες. Ούτε ένας να μη μείνει, ρε. 

 Θ' αναγεννηθούμε, άραγε;