Δεν είμαι μακάβρια, σταμάτα πια να μου το προσάπτεις με κάθε ευκαιρία- δεν έχω εμμονή με το θάνατο, με την ξεσκισμένη σάρκα,την μεταλλική οσμή του αίματος, τα απογυμνωμένα οστά, τα σκουλήκια και την αποσύνθεση, όχι, μάλλον στην πλευρά που αγαπά οδυνηρά το ο,τι ζει ανήκω.
Και όμως, ποτέ δε σταματώ να ελπίζω
Πως μια μέρα,
Ίσως
Καταστραφούμε.
Ωραίο αυτό..και δύσκολο..να αγαπάς οδυνηρά...πολύ δύσκολο...συνήθως ζούμε στα εύκολα και στα οδυνηρά το βάζουμε στα πόδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσίγαστη ελπίδα για ολική καταστροφή...
και ευκαιρία για μια νέα δημιουργία;;..
καμωμένη μόνο από σένα κ τους δικούς σου όρους;;...
Ίσως...
Μόνο ως την καταστροφή φτάνουν οι λογισμοί μου. Ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή