Μην πας να με περιχαρακώσεις στη νόρμα σου και να με περιεργάζεσαι κατά πώς θες, γαμώτο σου, σκιάζομαι- δε στο 'χω πει πως έχω κλειστοφοβία; Κι είναι ωραία να βαυκαλίζομαι πως είμαι ιδιαίτερη και ξεχωριστή και μοναδική- πέρα από κάθε πρόβλεψή σου, ξεπερνώντας κάθε φαντασία σου. Όλα να συνηγορούν υπέρ της υποψίας πως εν τέλει ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μου. Ο κόσμος μου. Γιατί όλο κλωθογυρίζω τους ίδιους στοχασμούς, είπαμε;
Όμως εγώ θέλω να υπερπηδήσω τις τυπικότητες, να φτύσω κατάμουτρα το αναμενόμενο- θέλω να καώ και να σε δω να καίγεσαι κι εσύ. Στη φλόγα που άναψα εγώ, ει δυνατόν. Να φωνάζω και να ουρλιάζεις και να σπαράζουμε μα να μην υποχωρούμε. Ποτέ. Μέχρι η οδύνη να μας γίνει δεύτερη φύση.
Καθυστερημένο New Year's resolution, λοιπόν: ν' ανάψω μια μεγάλη φωτιά κι εκεί να κάψω όλους μας. Ναι, τους πάντες. Ούτε ένας να μη μείνει, ρε.
Θ' αναγεννηθούμε, άραγε;
Το αγαπάω<3
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά μην αναγεννηθούμε, αφού ήδη στάχτες είμαστε, αν ήταν να γίνει θα'χε γίνει από καιρό...
Καλή χρονιά<3
Καλή χρονιά φαντασματάκιιιιι! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήOh, come on! Είναι έτσι ποιητική και ωραία η ιδέα της αναγέννησης, let us try. (Κι ας αποτύχουμε.) :P