Καμιά φορά γυρίζεις σπίτι τα χαράματα
το χνώτο σου μυρίζει καπνό και αλκοόλ και το βήμα σου παραπαίει,
με κοιτάς με γυάλινο βλέμμα και διπλώνεσαι στα δυο
"γυναίκα, φτιάξε καφέ" ψελλίζεις.
Κι ας ξέρω πως μόνο έτσι θα επανέλθεις-
"δεν είμαι η γυναίκα σου" μουρμουρίζω και αλλάζω πλευρό.
Και σε αφήνω παραδομένο στον τρόμο σου
απελπισμένο για τον αφανισμό μου-
είναι που είμαι έτσι επαναστατική.
Είναι που δεν ανέχομαι να μου λες τι να κάνω.
Σύντομα συνειδητοποιείς την απάτη
κι αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι μήπως σε χρησιμοποιώ.
Λες και λες μα εγώ απλά θέλω να κοιμηθώ
σε χρησιμοποιώ ρε, όλους σας χρησιμοποιώ-
Ας μη μου ζήταγες καφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου