Give in to lust, give up to lust- oh, heaven knows we'll soon be dust.

 Κοίτα τι όμορφα που καίγομαι! Θερμά, λαμπρά κι οδυνηρά. Σχεδόν δε βλέπεις το δέρμα να φουσκαλιάζει απ' τη θερμότητα πριν το αφανίσει η φλόγα. Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις τα ουρλιαχτά μου- τα καλύπτει η βουή της φωτιάς. Σχεδόν απολαμβάνεις το ότι μοιάζω μ' ένα τεράστιο, πολύχρωμο πυροτέχνημα. 

With one simple pill we killed unhappiness... and art.

 Κοίτα με. Όχι, μην κοιτάς το πρόσωπο, τα μάτια, τα χείλη, τα μαλλιά και τα ακροδάχτυλά μου- σταμάτα να με βλέπεις σα διάσπαρτα χαρακτηριστικά ή, έστω, σαν άθροισμα των μελών μου. Διαπέρνα με τη ματιά σου δέρμα και οστά, αν μπορείς, φτάσε ίσα με το μεδούλι. Μη με κοιτάς συγκαταβατικά, ξέρω πως δεν είναι και κάτι το ιδιαιτέρως ρηξικέλευθο, αλλά το εννοώ. Να δεις το μυαλό μου να φλέγεται και το είναι μου να σπαράζει ολάκερο με την κάθε αναπνοή- να σταματήσεις να με ρωτάς συνεχώς πού χάνομαι. Να νιώσεις το πόσο αγαπώ την κάθε μέρα και ώρα και στιγμή. Ναι, και αυτές που το κρύο συναντά το γυμνό μου δέρμα και το γδέρνει. 
Ιδίως αυτές. 

Maybe I hold you to blame/ for all the reasons that you left.

Γιατί έλειπες τόσο καιρό;
Σε ζήταγα κάθε δεύτερο λεπτό
κατέληξα να κοιμάμαι ακατάπαυστα κουλουριασμένη στο αγαπημένο σου μαξιλάρι
σχεδόν δεν έπινα και σίγουρα δεν έτρωγα
-όχι όσο συνήθως-
ανέβηκα στη ραφιέρα και κατέλαβα το στερεοφωνικό
δεν μ' έδιωξε κανείς και βαρέθηκα. 
Φαντάσου πόσο μου έλειψες-
τώρα που γύρισες
αντί να σου κρατάω μούτρα
γουργουρίζω και σου τρίβομαι. 

Όχι.

Ξεκίνησε από τ' ακροδάχτυλα 
εξαπλώθηκε στις παλάμες και τους καρπούς
-σα φίδι σκαρφάλωσε-
και τώρα τρέμω ολάκερη
μ' ακούς;