Κοίτα με. Όχι, μην κοιτάς το πρόσωπο, τα μάτια, τα χείλη, τα μαλλιά και τα ακροδάχτυλά μου- σταμάτα να με βλέπεις σα διάσπαρτα χαρακτηριστικά ή, έστω, σαν άθροισμα των μελών μου. Διαπέρνα με τη ματιά σου δέρμα και οστά, αν μπορείς, φτάσε ίσα με το μεδούλι. Μη με κοιτάς συγκαταβατικά, ξέρω πως δεν είναι και κάτι το ιδιαιτέρως ρηξικέλευθο, αλλά το εννοώ. Να δεις το μυαλό μου να φλέγεται και το είναι μου να σπαράζει ολάκερο με την κάθε αναπνοή- να σταματήσεις να με ρωτάς συνεχώς πού χάνομαι. Να νιώσεις το πόσο αγαπώ την κάθε μέρα και ώρα και στιγμή. Ναι, και αυτές που το κρύο συναντά το γυμνό μου δέρμα και το γδέρνει.
Ιδίως αυτές.
Ιδίως αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου