Κοντεύω να κλείσω δωδεκάωρο εδώ και παραπαίω. Με ρωτάς τρεις-τέσσερις φορές τι τρέχει, τι έχω και αν είμαι καλά- με βρίσκεις αμίλητη και περίεργη. Δεν έχω κάτι, ψελλίζω και δε βρίσκω καν το κουράγιο να κάνω τη φωνή μου πειστική. Αν μη τι άλλο, έκανες τις επιλογές σου- κι εγώ τις δικές μου.
Και δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει και δε με στενοχωρεί. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προστατέψω και εμένα, καταλαβαίνεις. Και έχω ήδη αργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου