Τις προάλλες αναρωτήθηκες αν τ' ότι γελάω πολύ (συνεχώς) είναι η αντίδρασή μου στην εσωτερική και εξωτερική μαυρίλα και τρόμαξα.
Είναι άδικο, μ' ακούς; Άδικο όσο τίποτε άλλο τ' ότι μένεις εδώ, ατρόμητος απ' το δυνητικό έρεβος του μέσα μου και με κοιτάς όπως πάντα. Γιατί στο τέλος θα φοβηθώ εγώ. Και τότε πώς θα διαλαλώ ότι είμαι θαρραλέα;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου