Οι ισορροπίες -το νου σου!- είναι λεπτές.
Κι εγώ υπερβολικά αδύναμη για να σηκώσω στους ώμους τη συλλογική μας ατολμία- ή έστω, τη δική μου.
Ε λοιπόν λέω να σφίξω το χέρι σου
-ιδρωμένο ακόμη από το τρέξιμο της χθεσινής ημέρας-
-και τον άγριο χορό της προχθεσινής-
και η αδυναμία θα φαντάζει μακρινή ανάμνηση γιατί
σήμερα θ'αγωνιστούμε.
[Παραγκωνίζοντας κείνη τη φωνούλα που δε λέει να σωπάσει τόσο καιρό. Τι κι αν είμαι μπάχαλος, είσαι γραφειοκράτης, είμαι είσαι και είμαστε μάλλον δειλοί και σίγουρα φοβισμένοι. Εγώ σ'αγαπώ ρε φίλε, σ'αγαπώ.]
:')
ΑπάντησηΔιαγραφή