The moon is down.

Θέλω να κουλουριαστώ στο κρεβάτι- μια μπάλα από δέρμα και μαλλιά
να υψώσω τα σκεπάσματα ως τα αυτιά- κάνει κρύο και τρέμω ολάκερη
να μισοαγκαλιάσω το μαξιλάρι- παρήγορη παρέα και τούτο το χειμώνα
να κλείσω τα μάτια- χωρίς η περίσσια υγρασία να δραπετεύσει στα μάγουλα
και να μην ξαναβγώ από τούτη τη φωλιά- ποτέ, ποτέ, ποτέ. 

[Και για πρώτη φορά εδώ και μήνες, δε θέλω να κάνω χώρο και για εσένα κάπου εκεί δίπλα μου.]

Delirium.

                                                                                      -The Sandman. 

Το δωμάτιο γύρω μου γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει- οι τοίχοι σε μια ατέρμονη κίνηση. Άτιμη Σύλβια Πλαθ. Αποζητώ μια παύση για να συνειδητοποιήσω ότι-

- I want out.   

Vertigo.

                                                    -The Blue Bird.

Κι ενώ πλέω σε αχαρτογράφητα βάθη κι ανομολόγητους συμβιβασμούς, εσύ μπορείς να με κοιτάς με δέος και απορία συνάμα. Μα εγώ θα χάνομαι στην αντανάκλασή μας στον καθρέφτη μοναχά, αρνούμενη να εμβαθύνω στην ουσία μας στο ελάχιστο. Έτσι, επιδερμικά, θέλω να μας προσεγγίζω- και να τροφοδοτώ το είναι μου από όσα δεν είμαστε και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ. 

Where I end and you begin.

 Κι όσο θολώνουν οι διαχωριστικές γραμμές των ξεχωριστών μας υπάρξεων, μπλεγμένα μέλη και μπλεγμένα εγώ, δυσκολεύομαι να μην υποκύψω στην ψευδαίσθηση πως μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα που αναπόφευκτα απλώνεται ανάμεσα στις σκέψεις μας- μα οι ιδεολογίες ακλόνητες και πάντα αντιμαχόμενες. 
 Κι όλο ξεχνάω ότι δεν είμαστε σαπουνόφουσκες. 

I blame the sea.

Γιατί είναι αμετανόητα μπλε. 

It gets so heavy at times but what more can I do.

 Αν κρυβόσουν στις χαραμάδες του πατζουριού μεταξύ κουρτίνας και απείρου, Κυριακή χαράματα, και όλη σου η ύπαρξη εντοπιζόταν σε αυτό που εν τέλει είμαστε- εναλλαγές φωτός και σκότους, το έρεβος σαν να κυριαρχεί επάνω μου- με περίσσια λαχτάρα θα σε αναζητούσα στο ταβάνι, πάνω στα δοκάρια και ανάμεσα στους αραχνοϊστούς, μαζί με κάθε τι λησμονημένο. Ξυπόλητη και αλαφιασμένη θα έβγαινα στην αυλή και θα εξέταζα τις πευκοβελόνες με τρεμάμενα άκρα και χείλη- ούτε σ'αυτή είσαι, ούτε σε κείνη. Θα έβγαζα φωνή που θ'αντηχούσε στον κάμπο για τρία λεπτά ολάκερα, απρόθυμη να σιγήσει. 

 Μα πού είσαι, γιατί χάθηκες- έλα εδώ να σε κρατήσω, κρυώνω. 

Anemone.

  

Τι κι αν είμαι μια ωρολογιακή βόμβα παραγεμισμένη με νιτρογλυκερίνη και αναφλεκτήρες στο μυαλό;
Το ground zero λες είναι το ασφαλέστερο σημείο, και η άνοιξη είναι σχεδόν εδώ. 

This is what you get when you mess with us.

 Κι όπως σέρνομαι και φλέγομαι ολάκερη, καταπίεση αιώνων στο βλέμμα, απελπισμένα ουρλιαχτά στ' αυτιά, τα χέρια αποστεωμένα και μονίμως σταυρωμένα, το κεφάλι κατεβασμένο σε ατέρμονη ενατένιση του μέσα μου, μέλη και χείλη τρεμάμενα, να συσπώνται χωρίς να παράγουν τον παραμικρό ήχο, σχηματίζοντας ακατάπαυστα τις ίδιες συλλαβές-
 Παλεύουν και παλεύω και παλεύουμε να δραπετεύσουμε από τη φυλακή που ορίζει το δέρμα μου, να θρυμματίσουμε οστά και ζωτικά όργανα, να πεταχτεί ρυάκι το αίμα και να βάψει κάθε λευκό και άσπιλο τοίχο, ο αδυσώπητα βδελυρός ήχος της σάρκας που χωρίζεται να καλύψει κάθε ευγενική υποκρισία, η οσμή του αίματος να σκεπάσει κάθε συγκαλυμμένη σήψη. 
 Μη σκοτίζεστε- πλησιάζει η άνοιξη και η βλάστηση θα θάψει το κουφάρι μου που (θα) σαπίζει. 

Don't talk politics and don't throw stones.

Κι όσο πορευόμαστε μέσα σε τούτο το ξεφτιλισμένο ντελίριο
Κράτα μου το χέρι και μην κοιτάς πίσω
-αυτό πάνω απ' όλα-
Μην κοιτάς πίσω. 

When the zeros line up on the twenty-four hour clock.

                                         -The Blue Bird.

 Τις προάλλες αναρωτήθηκες αν τ' ότι γελάω πολύ (συνεχώς) είναι η αντίδρασή μου στην εσωτερική και εξωτερική μαυρίλα και τρόμαξα. 

 Είναι άδικο, μ' ακούς; Άδικο όσο τίποτε άλλο τ' ότι μένεις εδώ, ατρόμητος απ' το δυνητικό έρεβος του μέσα μου και με κοιτάς όπως πάντα. Γιατί στο τέλος θα φοβηθώ εγώ. Και τότε πώς θα διαλαλώ ότι είμαι θαρραλέα; 

When the blues comes calling with its calling card.

 Κάθε φορά που βλέπω τις φλέβες στα χέρια σου μαγνητίζομαι- χαοτισμός πλήρης και εθελούσιος. Κι είσαι ψηλός, τόσο ψηλός που το τέντωμα στ' ακροδάχτυλα δεν αρκεί για να σε φτάσω- ούτε κατά διάνοια. Και λεπτός- σχεδόν αποστεωμένος, μετράω τα κόκκαλά σου σε κάθε άγγιγμα. Θέλω να σε χαζεύω με τις ώρες αλλά δεν μπορώ. Μου λείπεις, μπήκε Φλεβάρης και τα January blues δε λένε να περάσουν.

Interlude #3.

You fit into me
like a hook into an eye

A fish hook
An open eye. 

-Margaret Atwood.

I'm so sorry if I'm alienating some of you/ Your whole fucking culture alienates me.

Τα πάντα είναι σύγκρουση, μ' ακούς; Εμείς που λογομαχούμε για το φεμινισμό, οι νετσαγιεφικοί με τους κοινωνικούς αναρχικούς, οι γάτες στα σκουπίδια, η μολότοφ στην ασπίδα, το μαχαίρι στο κόκκαλο, η γροθιά μου στη φάτσα σου, τα χείλη σου στα δικά μου. 

Domestic #1.

Τις μέρες κάνω κατάληψη στην κουζίνα- τα βράδια υποχωρώ στο υπνοδωμάτιο. Αυτή είναι η φυσική  μου θέση, αυτό μου αρμόζει, άλλωστε, μου το 'χετε εκφράσει με κάθε δυνατό τρόπο, τόσο που η διαδρομή φούρνος-κρεβάτι μου χει γίνει δεύτερη φύση. 

Typical me, typical me, typical me.

I started something and now I'm not too sure. 

Έχουμε φτιαχτεί για να πίνουμε, θαρρώ, δεν ξέρω αν στο 'χω ξαναπεί. 

Και δεν μ'ενδιαφέρει ιδιαίτερα να με παρομοιάσω με νυχτοπεταλούδα και να παρομοιάσω εσένα κάποιον με φλόγα, από εδώ και πέρα θα 'μαι εγώ η φλόγα, το αποφάσισα. 

[Όταν λοιπόν θα σ'έχω ολοκληρωτικά πια στοιχειώσει- όταν ζεις κι αναπνέεις για μένα και η φωτιά κατατρώει τα μέσα σου. 

Κάνε ένα βήμα πίσω. 

Κι εγώ θα γελώ παρακολουθώντας τα πυροτεχνήματα.]