Με κάρβουνα μην παίζεις.

Μα εδώ η φωτιά καίει ακατάπαυστα- τη βλέπω όπου κι αν στρέψω τη ματιά μου, δε χρειάζεται να τη φανταστώ, η μορφή της σχηματίζεται συνεχώς στον αμφιβληστροειδή. Να παίζω άφοβα με τα κάρβουνα, άρα; 

The neon from your eyes is splashing into mine.

Ένα) Κι οι νύχτες εξακολουθούν να μ'αφήνουν μετέωρη- ν' αναρωτιέμαι πώς είναι το στέρεο έδαφος. 

Δύο) Μπορεί να μην το παραδέχεσαι, μα νομίζω ξέρουμε και οι δυο πως κατά βάθος σε τρομάζω. 

Drink up one more time/ and I'll make you mine.

Προτείνω ανακωχή-
Λέω να κάνουμε μια συμφωνία. 
Όσο μου σερβίρεις αλκοόλ και ψέματα
Εγώ θα σιωπώ και θα τα καταπίνω. 

[Θα σε κοιτώ με ορθάνοιχτα μάτια και θαυμασμό, κιόλας.]

Μα σαν στερέψει το αλκοόλ
-γιατί τα ψέματα δε βλέπω να χουν τελειωμό-
Πέρα από υπεκφυγές και ευφυολογήματα
Θα μου πεις ποιος πραγματικά είσαι. 

She's going to break your heart in two/ it's true.

 Hey girl, you look like you jumped out of a comic- you look like you were the superhero. 

Scenic world.

 














 Στον παράλληλο κόσμο μου η βροχή λυσσομανά. Μουσική υπόκρουση: Van der Graaf Generator. Στον παράλληλο κόσμο μου το κυκλάμινό μου δε χρειάζεται την ιδανική ισορροπία μεταξύ ποτίσματος και μη-ποτίσματος για να μην κιτρινίζει. Οι κασέτες και τα βινύλιά μου (είναι του πατέρα μου, εντάξει;) δε θεωρούνται χίπστερ και άρα αυτομάτως κατακριτέα, οι βόλτες στο Φιλοπάππου δεν είναι passé, η γάτα μου δε μαδάει τόσο. Στον παράλληλο κόσμο μου το σπίτι δε χρειάζεται κάθε τόσο καθάρισμα, τα πιάτα δε χρειάζονται πλύσιμο, τα λούτρινά μου δε σκονίζονται. Δεν υπάρχει η δυαδικότητα των φύλων, τα καταπιεστικά στερεότυπα. Τα 90s βασιλεύουν ανενόχλητα. 
 Στον παράλληλο κόσμο μου βγήκε ο ήλιος. Από κάπου ακούγεται το perfect day. Πάμε βόλτα; 

The nights were mainly made for saying things that you can't say tomorrow day.

Αλλά έχει προ πολλού ξημερώσει, το κεφάλι μου βαράει εξήντα συν στροφές ανά λεπτό και κάνει κρύο. 

Πέρα από κοινοτοπίες, η νύχτα είναι μαγική, να το ξέρεις. 

Επετειακό.

Σήμερα πήγα στο Πολυτεχνείο- επετειακά
[Βρήκα τις κασέτες των γονιών μου, τραγούδια και βιβλία για την Επανάσταση]
Ξαναδιάβασα το χρονικό των τριών ημερών- επετειακά
[Γέμισα το σπίτι μου με προκηρύξεις]
Ανατριχίλες- επετειακά
[Όλα επετειακά.]

Μα το σημαντικό νέο της ημέρας, χρυσή μου, είναι ότι βρήκα τρόπο να φεύγει απ'το μαλλί η κάπνα και τα δακρυγόνα. 

Let me get what I want this time.

Μην ασχολείσαι με τίποτε-
Παράτα τα όλα να πάμε στη θάλασσα. 

Will there be enough water.

Συνεχώς αναρωτιόμαστε, 
Εξετάζουμε,
Πόση δημοκρατία μας έχει απομείνει
Τη βρίσκουμε λειψή 
Στενάζουμε
Και συνεχίζουμε τις σκυφτές ζωές μας. 

-Σαν τι θέλατε να κάνουμε, δηλαδή;
Για την ανθρωπιά μας δεν αναρωτιόμαστε ποτέ. 

Drink up baby/ look at the stars/ I'll kiss you again/ between the bars.

Ο Οκτώβρης ήρθε κι έφυγε
άφησε τη μυρωδιά αρμύρας και ζεστής κολοκυθόπιτας στο διάβα του. 
Πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια
και όργωσα την Αθήνα. 

Drink up baby/ stay up all night/ with the things you could do/ you won't, but you might.

 Έχεις το ύφος αυτού που χόρευε τελετουργικούς χορούς όλο το βράδυ- ακατάπαυστα, όλη σου η νύχτα αφιερωμένη σε μια ατέρμονη λατρεία της φωτιάς. Και τα φρύδια σου καψαλισμένα. Έχεις αφήσει για τους άλλους το βλέμμα γεμάτο δέος στη θέα της, τη σιωπηλή λατρεία εξ' αποστάσεως, εσύ την αγκαλιάζεις με θέρμη και γελάς κατάμουτρα στο αναπόφευκτο με μια ευκολία που με αφήνει έντρομη και γοητευμένη- κάθε φορά. Πώς αψηφάς έτσι τον πόνο, το φόβο, τον επικείμενο θάνατο, πώς. Και μένω να σε εκλιπαρώ, εν μέσω τυφώνα, με τη φωνή μου να βγαίνει τρεμάμενη και σιγανή. 

 Το ξέρω πως η περιέργεια σε κατατρώει, μα- σε παρακαλώ. Μην αγγίξεις το αδράχτι, μην τρυπηθείς από δαύτο. Δεν αντέχω εκατό χρόνια μοναξιά, εκατό χρόνια δίχως να σε βλέπω. 

Ο φόβος και το αλκοόλ μέσα μου φτιάχνουν εκρηκτικό κοκτέιλ
Αν πετύχω κανένα σας απόψε
-να το ξέρετε-
Θα τον σφάξω
Θα τον τεμαχίσω. 
Ελάτε αν τολμάτε
Θα πλέξω με τα άντερά σας στεφάνια πρωτομαγιάτικα
Θα κάψω τα υπολείμματα του σάπιου σας κουφαριού 
Και θα ταΐσω τις στάχτες σας στις κατσαρίδες.
Γιατί είσαστε τομάρια
Γιατί βάλατε το φόβο μέσα μου
Γιατί θέλετε να έχετε λόγο στο τι φοράω και πώς περπατάω και πώς φέρομαι
Γιατί αν δε συμμορφωθώ με τις τρέχουσες αυτές επιταγές θα φταίω εγώ λέει.
Ε, κι εγώ θα σας διαμελίσω-
έναν έναν. 

Ελάτε, ρε. 

Summer of no content.

Μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαλυθώ
Να σκορπίσω σε μικρά μικρά κομματάκια
Τι; Δεν το πιστεύεις;

-Ούτε 'γω. Είμαι δυνατή εγώ, ρε. 

Feels like I'm getting older-

 -I'm not afraid.

 Ανόρεχτο (και καθυστερημένο) γενέθλιο ποστ, με την καλοκαιρινή ραστώνη να με τραβά κατά πού θέλει. 

 Κι εγώ να θέλω να βγω, να τρέξω, να γράψω, να φωτογραφίσω- μα να έχω ολότελα πια μετατραπεί σε παρατηρήτρια. 

Look for me by the moonlight.

 Σταμάτα να μου λες για ζωοδότες και μαλακίες, ο ήλιος καίει σου λέω. Ναι, το χειμώνα τον κοιτάς μόνο με βλέμματα λατρείας- έχω κι εγώ υποπέσει σε τούτο το σφάλμα, αναμεταξύ χαδιών στο δέρμα και στιγμιαίας φυγής από την παγωνιά. Μα το πραγματικό του πρόσωπο το δείχνει μοναχά το θέρος, σαν κρατά ολοκληρωτικά πια τα ηνία. Τότε είναι που αν βαδίσεις στην επικράτειά του (one does not simply walk into Mordor, my dear, τι στα λέω και στα ξαναλέω;) θα σε βάλει στο στόχαστρο- θα σε κουράσει, θα σε κάψει, θα σε τσουρουφλήσει, θα σε εξαντλήσει. Για ώρες, μέρες, μήνες, μια εποχή ολάκερη θα κείτεσαι στον εναγκαλισμό του, ολότελα πια ηττημένος, σχεδόν στεγνός από χυμούς, ξοδεμένος, με το δέρμα σταφιδιασμένο, κενός από ελπίδες- και εν μέσω μιας κόκκινης σκοτοδίνης θα τον παρακαλέσεις με χείλη ξερά και ματωμένα να σε λυπηθεί. Μα ο ηλιάτορας μοναχά θα σε εμπαίζει για την κατάφωρη αδυναμία σου να δείξεις την παραμικρή αντίσταση στις βουλές και τα βίτσια του. 

 Γι' αυτό σου λέω. Το καλοκαίρι να περπατάς τις νύχτες. Αυτές με φεγγάρι. Όχι τις άλλες, στη σκοτεινιά κρύβονται κίνδυνοι και πόθοι ανεκπλήρωτοι. Σαν έχει φεγγάρι να βγαίνεις μόνο. 

Fall into you/ is all I seem to do.

 
 Κάτι τέτοιες μέρες είναι που με αδράχνουν απ'τα μαλλιά, με ταρακουνούν, με μασάνε αργά στα συρματένια τους δόντια και με φτύνουν στο λαγούμι του κούνελου, αιμόφυρτη. Μα θα μ' έχουν πρώτα κοπανήσει ανελέητα στο μπετό, έτσι που η πτώση να φαντάζει ασήμαντη, η βαρύτητα αμελητέα και η αιωνιότητα πεπερασμένη. Έτσι που να μην προσπαθώ να τους αντιταχθώ. 

 Και τώρα ας τραπώ σε φυγή. Ξανά. 

How to disappear completely.

 Ξύπνησε τα χαράματα με μια σαφή αίσθηση προορισμού, επιτακτική κι επείγουσα- και μια κλειστοφοβία αδάμαστη, ανείπωτη. 
 Άδραξε την κόκκινη μπογιά, σύρθηκε έξω κι έγραψε Καθαρτήριο στην πόρτα, με χέρι σταθερό. Γύρισε το κλειδί δυο φορές. Το άφησε στην κλειδαριά. 
 Κι ύστερα έτρεξε. 

[I'm not here. This isn't happening. I'm not here. I'm not here.]

Lucidity.

 Κοντεύω να κλείσω δωδεκάωρο εδώ και παραπαίω. Με ρωτάς τρεις-τέσσερις φορές τι τρέχει, τι έχω και αν είμαι καλά- με βρίσκεις αμίλητη και περίεργη. Δεν έχω κάτι, ψελλίζω και δε βρίσκω καν το κουράγιο να κάνω τη φωνή μου πειστική. Αν μη τι άλλο, έκανες τις επιλογές σου- κι εγώ τις δικές μου.
 Και δεν είναι ότι δε με ενδιαφέρει και δε με στενοχωρεί. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προστατέψω και εμένα, καταλαβαίνεις. Και έχω ήδη αργήσει. 

And wild is the wind.

 Μπορεί η βροχή να μη μπαίνει από παντού στο σπίτι, αλλά ο αέρας είναι άλλο θέμα. Μπλέκεται σε παιχνίδι με τις κουρτίνες, ο άτιμος, δίνει στο σπίτι πνοή και παλμό και με παγιδεύει σε ατέρμονη ενατένιση των κατορθωμάτων του. Λαχταρώ την ασφάλεια του κλειστού παραθύρου, τη θαλπωρή- οι ριπές τ' ανέμου στο δέρμα μου αφήνουν μια αίσθηση καψίματος, πυρετού- μα η μουσική μ' έχει πια ολοκληρωτικά υπνωτίσει, είμαι καθηλωμένη ανεπιστρεπτί. [Will you hold me down, the way you do- I need you.]

-And can you make me lose- lose control?

Interlude #2.

Ένα) Τα τρία πράγματα, κατά σειρά αυξανόμενης σημασίας, είναι τα εξής: 1) Οι σκέψεις. 2) Τα λόγια. 3) Τα έργα.

Δύο) Κανένα από τα ανωτέρω δεν έχει την παραμικρή σημασία. 

-The strawberry statement.

Through the looking glass.

 Είμαι ολάκερη μια μάζα από χλωμό δέρμα, λεπτά άκρα και σγουρά μαλλιά. Και σε κύρια ενασχόληση των ημερών έχω αναδείξει τη θέρμη του ήλιου στο σώμα μου. 

Can't sleep.

 Ακόμα να καταφέρω να διώξω αυτό το καταραμένο σύννεφο από πάνω μου. Βρέχει και βρέχει, το κατάπτυστο, έχω νοτίσει ως το κόκκαλο και οι βρισιές εκτοξεύονται απ'τα χείλη μου με πρωτοφανή ταχύτητα. Ήδη αισθάνομαι τις απαρχές της αρρώστιας, σύγκρυο και μια φωτιά στο κεφάλι μου. 

 Θα 'θελα να πω πως δεν πειράζει και πως θα σου κρατήσω το χέρι και θα πάνε όλα καλά- μα θαρρώ ξέρουμε και οι δυο μας πως δεν είναι έτσι. 

Give in to lust, give up to lust- oh, heaven knows we'll soon be dust.

 Κοίτα τι όμορφα που καίγομαι! Θερμά, λαμπρά κι οδυνηρά. Σχεδόν δε βλέπεις το δέρμα να φουσκαλιάζει απ' τη θερμότητα πριν το αφανίσει η φλόγα. Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις τα ουρλιαχτά μου- τα καλύπτει η βουή της φωτιάς. Σχεδόν απολαμβάνεις το ότι μοιάζω μ' ένα τεράστιο, πολύχρωμο πυροτέχνημα. 

With one simple pill we killed unhappiness... and art.

 Κοίτα με. Όχι, μην κοιτάς το πρόσωπο, τα μάτια, τα χείλη, τα μαλλιά και τα ακροδάχτυλά μου- σταμάτα να με βλέπεις σα διάσπαρτα χαρακτηριστικά ή, έστω, σαν άθροισμα των μελών μου. Διαπέρνα με τη ματιά σου δέρμα και οστά, αν μπορείς, φτάσε ίσα με το μεδούλι. Μη με κοιτάς συγκαταβατικά, ξέρω πως δεν είναι και κάτι το ιδιαιτέρως ρηξικέλευθο, αλλά το εννοώ. Να δεις το μυαλό μου να φλέγεται και το είναι μου να σπαράζει ολάκερο με την κάθε αναπνοή- να σταματήσεις να με ρωτάς συνεχώς πού χάνομαι. Να νιώσεις το πόσο αγαπώ την κάθε μέρα και ώρα και στιγμή. Ναι, και αυτές που το κρύο συναντά το γυμνό μου δέρμα και το γδέρνει. 
Ιδίως αυτές. 

Maybe I hold you to blame/ for all the reasons that you left.

Γιατί έλειπες τόσο καιρό;
Σε ζήταγα κάθε δεύτερο λεπτό
κατέληξα να κοιμάμαι ακατάπαυστα κουλουριασμένη στο αγαπημένο σου μαξιλάρι
σχεδόν δεν έπινα και σίγουρα δεν έτρωγα
-όχι όσο συνήθως-
ανέβηκα στη ραφιέρα και κατέλαβα το στερεοφωνικό
δεν μ' έδιωξε κανείς και βαρέθηκα. 
Φαντάσου πόσο μου έλειψες-
τώρα που γύρισες
αντί να σου κρατάω μούτρα
γουργουρίζω και σου τρίβομαι. 

Όχι.

Ξεκίνησε από τ' ακροδάχτυλα 
εξαπλώθηκε στις παλάμες και τους καρπούς
-σα φίδι σκαρφάλωσε-
και τώρα τρέμω ολάκερη
μ' ακούς; 

Fuck politics. I just want to burn shit down.

Μη μου μιλάς για επαναστάτες
Είμαι κι εγώ επαναστάτρια!
Η επανάστασή μου εκδηλώνεται με κομμένα εισιτήρια
Και σακουλάκια
Και ενωμένα χαρτάκια
Και πράγματα που θα εξαφανίσω μόλις έρθουν οι γονείς μου. 

-Τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τις έχω πάντα σε πρώτη θέα, όμως. Για ξεκάρφωμα.

Sugar crash.

Γαμώτο. Η πτώση αυτή down the rabbit hole καλά κρατεί. Και οι ταμπελίτσες παραήταν ελκυστικές για ν' αψηφήσω τις προσταγές τους, μέσα στην όλη παραζάλη της απώλειας του ελέγχου. "Φάε με, πιες με." Και τι κατάφερα; Η ινσουλίνη θα χει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα πια. Και η ώρα δε λέει να περάσει.  

The way your mother warned you about, essentially.

Καμιά φορά γυρίζεις σπίτι τα χαράματα
το χνώτο σου μυρίζει καπνό και αλκοόλ και το βήμα σου παραπαίει,
με κοιτάς με γυάλινο βλέμμα και διπλώνεσαι στα δυο
"γυναίκα, φτιάξε καφέ" ψελλίζεις. 
Κι ας ξέρω πως μόνο έτσι θα επανέλθεις-
"δεν είμαι η γυναίκα σου" μουρμουρίζω και αλλάζω πλευρό.
Και σε αφήνω παραδομένο στον τρόμο σου
απελπισμένο για τον αφανισμό μου-
είναι που είμαι έτσι επαναστατική.
Είναι που δεν ανέχομαι να μου λες τι να κάνω. 
Σύντομα συνειδητοποιείς την απάτη
κι αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι μήπως σε χρησιμοποιώ. 
Λες και λες μα εγώ απλά θέλω να κοιμηθώ
σε χρησιμοποιώ ρε, όλους σας χρησιμοποιώ-
Ας μη μου ζήταγες καφέ. 

Self-portrait.

Γεννιέμαι κάθε μέρα στις εφτά και δεκατρία το πρωί- στις έντεκα και εικοσιένα είμαι πια νεκρή.
Μα εσύ μου λες να βγούμε απόψε ως αργά, να περιμένουμε την ανατολή στα βράχια. Και δεν είναι ότι δε θέλω ούτε ότι σε αποφεύγω- 

Είναι ότι ντρέπομαι να ξεψυχήσω μπροστά σου. 

How can you say I go about things the wrong way.

Δεν είμαι μακάβρια, σταμάτα πια να μου το προσάπτεις με κάθε ευκαιρία- δεν έχω εμμονή με το θάνατο, με την ξεσκισμένη σάρκα,την μεταλλική οσμή του αίματος, τα απογυμνωμένα οστά, τα σκουλήκια και την αποσύνθεση, όχι, μάλλον στην πλευρά που αγαπά οδυνηρά το ο,τι ζει ανήκω. 

Και όμως, ποτέ δε σταματώ να ελπίζω
Πως μια μέρα, 
Ίσως 
Καταστραφούμε. 

Burial at sea.

                                                  Mono- Hymn to the immortal wind. 

Πάντα καταλήγω να ταξιδεύω με βροχή, μου λες. 
Δεν το επιδιώκω, αλήθεια.
Κοιτάω έξω απ' το παράθυρο και- 
μου 'ρχεται να κλάψω από το πόσο όμορφα είναι όλα. 

Make it stop.

Δεν έχω κάτι να πω. 

Μόνο αυτό: 

Σταμάτα την πορεία του ήλιου. 

Πάρτον απ' τα μάτια μου- 

Με τυφλώνει και δακρύζω. 

Ναι, αυτό φταίει. 

Waiting for time to run out.

Πονάω, γαμώτο, γιατί κανένας σας δε νιώθει;

We gladly feast on those who would subdue us.

 Μην πας να με περιχαρακώσεις στη νόρμα σου και να με περιεργάζεσαι κατά πώς θες, γαμώτο σου, σκιάζομαι- δε στο 'χω πει πως έχω κλειστοφοβία; Κι είναι ωραία να βαυκαλίζομαι πως είμαι ιδιαίτερη και ξεχωριστή και μοναδική- πέρα από κάθε πρόβλεψή σου, ξεπερνώντας κάθε φαντασία σου. Όλα να συνηγορούν υπέρ της υποψίας πως εν τέλει ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μου. Ο κόσμος μου. Γιατί όλο κλωθογυρίζω τους ίδιους στοχασμούς, είπαμε;
 Όμως εγώ θέλω να υπερπηδήσω τις τυπικότητες, να φτύσω κατάμουτρα το αναμενόμενο- θέλω να καώ και να σε δω να καίγεσαι κι εσύ. Στη φλόγα που άναψα εγώ, ει δυνατόν. Να φωνάζω και να ουρλιάζεις και να σπαράζουμε μα να μην υποχωρούμε. Ποτέ. Μέχρι η οδύνη να μας γίνει δεύτερη φύση. 

 Καθυστερημένο New Year's resolution, λοιπόν: ν' ανάψω μια μεγάλη φωτιά κι εκεί να κάψω όλους μας. Ναι, τους πάντες. Ούτε ένας να μη μείνει, ρε. 

 Θ' αναγεννηθούμε, άραγε;